Na podstawie opisu Księgi Rodzaju w rozdziale 5 oraz 11 możliwe jest przygotowanie diagramu, który pozwala graficznie przedstawić czas życia pierwszych ludzi. Ze względu na długi czas życia ludzi przed potopem, wiele osób miało teoretyczną możliwość poznania swoich przodków nawet na wiele pokoleń wstecz.
A gdy Noe miał pięćset lat, spłodził Sema, Chama i Jafeta.
Powyższy fragment wymienia synów Noego, począwszy od Sema. Nie oznacza to jednak, że był on jego pierworodnym synem. Tekst ten jest analogiczny do opisu synów Teracha:
Terach żył siedemdziesiąt lat i spłodził Abrama, Nachora i Harana.
Analizując informacje na temat wspomnianych osób z innych miejsc Biblii, które przedstawiono w dalszej części, wyprowadza się następujące wnioski:
- Fragmenty te nie mówią, że wszyscy wymienieni urodzili się w tym samym roku.
- Kolejność wymienionych osób nie jest przypadkowa. Nie jest podana według porządku od najstarszego syna do najmłodszego, jednak jako pierwszego wymieniają tego syna, którego Bóg w dalszym przebiegu wydarzeń sobie upodobał.
Wiadome jest, że Sem nie był najstarszym synem Noego:
To są dzieje rodu Sema: Gdy Sem miał sto lat, spłodził Arpachszada, dwa lata po potopie.
Potop zakończył się, gdy Noe miał 601 lat (datę końca ustalono umownie, w dalszej części podano uzasadnienie):
W sześćset pierwszym roku, w pierwszym miesiącu, pierwszego dnia, wyschły wody na ziemi. Wtedy Noe zdjął przykrycie arki i zobaczył, że powierzchnia ziemi była sucha.
Zatem Sem spłodził Arpachszada, gdy Noe miał 603 lata. A ponieważ Sem miał w czasie spłodzenia swojego syna 100 lat, musiał zostać spłodzony przez Noego, gdy ten miał 503 lata. Wynika z tego, że Sem był młodszy o 3 lata od pierworodnego syna Noego.
Skoro Sem nie był pierworodnym Noego, to musiał nim być Cham lub Jafet. Jeżeli wziąć pod uwagę , to Biblia po Semie najpierw wymienia Chama, potem Jafeta. Natomiast, gdy wymieniane są dzieje rodów synów Noego, w rozdziale dziesiątym, to najpierw wymieniony jest Jafet, potem Cham, a Sem na końcu. Gdyby porównać to do opisu synów Teracha z , to Haran, który wydaje się być najstarszym synem Teracha, został wymieniony jako ostatni. Jednak w przypadku synów Noego są do dyspozycji informacje, które rzucają dodatkowe światło na sprawę:
A Semowi, ojcu wszystkich synów Ebera, bratu Jafeta, który był starszy, urodzili się synowie.
Z powyższym fragmentem może wystąpić nieporozumienie. W poprzednich wersjach Uwspółcześnionej Biblii Gdańskiej werset ten został uwspółcześniony w sposób, który nasuwał czytelnikowi inne zrozumienie.
A Semowi, ojcu wszystkich synów Ebera, starszemu bratu Jafeta, urodzili się synowie.
— Rdz. 10,21 w starym wydaniu UBG
Innymi słowy, z obecnego wydania wynika, że pierworodnym synem jest Jafet, a z poprzedniego Cham. Poprzednie wydanie zbieżne było z przekładami opartymi o Biblia Hebraica. Natomiast Biblia Gdańska, oparta o Tekst masorecki, podaje:
A Semowi, ojcu wszystkich synów Heberowych, bratu Jafeta starszego, urodzili się synowie.
Zatem mamy napisane w języki staropolskim "bratu Jafeta starszego", co zostało ostatecznie uwspółcześnione do "bratu Jafeta, który był starszy". Wynika z tego, że Jafet jest starszy od Sema. Pozostaje zatem pytanie, czy Jafet był najstarszym synem Noego i czy Cham był młodszy od Sema. Sem urodził się trzy lata po pierworodnym, zatem teoretycznie możliwe jest, by zarówno Cham jak i Jafet byli starsi od Sema. Co do Jefeta jasne jest, że był starszy.
Przy opisie wydarzeń, gdy Noe upił się winem, pojawiają się na temat Chama następujące słowa:
A gdy Noe obudził się po winie, dowiedział się, co mu zrobił jego młodszy syn;
Zatem z powyższych słów wynika, że Cham nie był najstarszym synem Noego. Pierworodnym synem był Jafet. Sem natomiast był młodszy od Jafeta ale prawdopodobnie starszy od Chama.
To są dzieje rodu Sema: Gdy Sem miał sto lat, spłodził Arpachszada, dwa lata po potopie.
Potop był wydarzeniem rozciągniętym w czasie, trwającym ponad rok. Zatem pozostaje kwestia w jaki sposób należy interpretować określenie "dwa lata po potopie". Czy należy liczyć od rozpoczęcia, czy końca potopu? W pracy przyjęto rozumowanie, które najlepiej zobrazuje przykład.
Rozważmy wojnę trzydziestoletnią, która prowadzona była w XVII wieku i jak wskazuje jej nazwa, trwała trzydzieści lat. Jest to długi okres. Stwierdzenie, że dane wydarzenie miało miejsce dwa lata po tej wojnie należałoby intepretować w taki sposób, że chodzi o odniesienie do końca wojny. Gdyby bowiem datę określić względem jej początku to oznaczałoby to, że wspomniane wydarzenie nie miało miejsca "po wojnie", lecz w zasadzie w trakcie trwania wojny, co samo w sobie zaprzeczałoby intencji przekazania, że wydarzenie miało miejsce "po" czymkolwiek. Podobnie, gdyby była mowa o wydarzeniu, które miało miejsce przed wojną to chodziło by o datę rozpoczęcia wojny. Generalnie ten sposób interpretacji dat ma sens i dotyczy sytuacji, gdy mamy do czynienia z wydarzeniami rozciągniętymi w czasie. Gdy sprawa dotyczy wydarzenia, które rozpoczęło się i zakończyło tego samego dnia (jak choćby narodzenia dziecka) to przy pewnym uproszczeniu nie ma znaczenia, w jaki sposób rozumieć słowa "Moja córka urodziła się pięć lat po moim synu". Gdyby jednak wspomniany syn rodził się na przestrzeni całego roku, a tyle trwał potop, to zaczyna nabierać znaczenia, czy liczymy od początku, czy końca potopu.
Bardzo wiele opracowań diagramów lat życia pierwszych ludzi podaje datę narodzin Sema w 602 roku życia Noego, wyznaczając datę od początku potopu, który rozpoczął się w 600 roku życia Noego i zakończył w 601 roku. W niniejszej pracy datę tę skorygowano o czas trwania potopu, zgodnie z powyższym uzasadnieniem i ustalono na 603 rok.
Oznacza to, że umarł, gdy Lamek miał 56 lat. Zatem mógł znać swoich synów aż do 8-go pokolenia. Adam umarł nieco ponad 100 lat przed narodzeniem Noego. Należy pamiętać, że przed potopem nadal istniał ogród Eden, choć ludzie zostali z niego wypędzeni. A ponieważ Adam żył bardzo długo, wiele osób mogło usłyszeć od bezpośredniego świadka, jak ogród Eden wyglądał w środku, gdyż inni mogli już go wyłącznie oglądać z zewnątrz.
Wszyscy ludzie żyjący dzisiaj mają 10 wspólnych przodków.
Od Adama pochodzi każdy człowiek, podobnie od Noego, który jako jedyny potomek Adama w swoim pokoleniu przeżył potop. Między Adamem i Noem w prostej linii każdy człowiek ma 10 wspólnych przodków, począwszy od Adama, jego syna Seta, a kończąc na Lameku i Noem, który z kolei miał trzech synów i od których pochodzi dziś cała ziemia.
Henoch jest jedną z dwóch osób, która nigdy fizycznie nie umarła.
Bóg zdecydował się zabrać żywego człowieka. To znaczy, że Henoch opuścił ten świat, choć nie umarł. Biblia nie podaje tutaj wielu informacji ale wiemy, że był to człowiek, który podobał się Bogu.
Henoch chodził z Bogiem, a potem już go nie było, bo Bóg go zabrał.
Wiemy również, że Henoch był prorokiem, biorąc zaś pod uwagę czasy, w jakich żył, był być może pierwszym prorokiem w historii świata.
(14) O nich też prorokował Henoch, siódmy po Adamie, mówiąc: Oto idzie Pan z tysiącami swoich świętych; (15) Aby dokonać sądu nad wszystkimi i ukarać wszystkich bezbożników spośród nich za wszystkie ich bezbożne czyny, których się bezbożnie dopuścili, i za wszystkie ostre słowa, które wypowiadali przeciwko niemu bezbożni grzesznicy.
Należy pamiętać, że Henoch żył na kilkaset lat przed potopem i głosił przyjście Pana, który dokona sąd nad bezbożnikami. Nie można zatem zarzucić Bogu, że nie ostrzegał ludzi. Niestety, jak się okazało, jedynie Noe znalazł potem łaskę w Bożych oczach. Oznacza to, że nikt nie chciał słychać słów Henocha.
Drugą osobą, która nigdy nie umarła, był Eliasz. Został on zabrany przez Boga do nieba ().
Noe żył 350 lat po potopie.
Umarł zaledwie na kilka lat przed urodzeniem Abrahama. Terach, ojciec Abrahama, mógł zatem osobiście znać Noego, czyli również znać relację bezpośredniego świadka globalnego potopu.