Na podstawie informacji zawartych w rozdziale 7 i 8 Księgi Rodzaju, możliwe jest, aby wyznaczyć dokładny przebieg wydarzeń mających miejsce od początku, aż do końca potopu, z biblijną dokładnością co do dnia.
480 rok
Rozpoczęcie odliczania czasu do potopu
Rdz. 6,3 "I powiedział PAN: Mój duch nie będzie na zawsze się spierał z człowiekiem, bo jest on ciałem. Będzie więc jego dni sto dwadzieścia lat."
Jest to jedna z możliwych interpretacji: Bóg wydaje wyrok na ówczesny świat, wyznacza 120 lat do rozpoczęcia potopu. Noe ma wówczas 480 lat, nie ma jeszcze synów.
520 - 600 rok
Bóg informuje Noego o potopie
Rdz. 6,17-18 "(17) A ja, oto ja sprowadzę potop wód na ziemię, aby wytracić wszelkie ciało, w którym jest tchnienie życia pod niebem. Wszystko, co jest na ziemi, zginie. (18) Ale z tobą zawrę moje przymierze; i wejdziesz do arki, ty i twoi synowie, i twoja żona, i żony twoich synów z tobą."
Nie jest znana data, gdy Noe dowiaduje się o potopie, wówczas jednak Bóg powołuje się na żonatych, a zatem dorosłych synów Noego. Przyjmując, że rodzą się zaraz po sobie (co do Jafeta i Sema mamy tutaj pewność), można wnioskować, że w tym czasie synowie mają już umowne dwadzieścia lat. Noe ma co najmniej 520 lat, czyli buduje arkę maksymalnie osiemdziesiąt lat. Tyle czasu pozostaje do potopu.
600 rok 2 msc 10 dzień
Rozpoczęcie wchodzenia do arki - przygotowania
Rdz. 7,4 "Pozostaje bowiem jeszcze siedem dni, a potem spuszczę deszcz na ziemię, na czterdzieści dni i czterdzieści nocy, i zgładzę z powierzchni ziemi wszelkie stworzenie, które uczyniłem."
Noe dowiaduje się o dokładnym dniu spuszczeniu deszczu tydzień przed tym wydarzeniem, co daje mu czas na wprowadzenie do arki zwierząt.
600 rok 2 msc 17 dzień
Spuszczenie deszczu na ziemię - początek potopu
Rdz. 7,12 "W sześćsetnym roku życia Noego, w drugim miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca, w tym właśnie dniu, przerwały się wszystkie źródła wielkiej głębi i otworzyły się okna nieba."
Rdz. 7,17 "A potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały, i podniosły arkę, i unosiła się nad ziemią."
600 rok 3 msc 27 dzień
Koniec deszczu - wody nad ziemią
Rdz. 7,24 "A wody wezbrały nad ziemią sto pięćdziesiąt dni."
Upłynęło 150 dni, czyli 5 miesięcy, od początku potopu do zatrzymania arki na górach Ararat. W Księdze Rodzaju każdy miesiąc to dokładnie 30 dni, zatem rok kalendarzowy wynosi 360 dni.
600 rok 7 msc 17 dzień
Arka osiada na górach Ararat (Turcja)
Rdz. 8,4 "I arka osiadła na górach Ararat w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca."
600 rok 10 msc 1 dzień
Ukazują się szczyty gór (równiny wokół Ararat)
Rdz. 8,5 "A wody opadały nadal aż do dziesiątego miesiąca. I w dziesiątym miesiącu, pierwszego dnia, ukazały się szczyty gór."
600 rok 11 msc 10 dzień
Noe wypuszcza kruka
Rdz. 8,6-7 "(6) Po upływie czterdziestu dni Noe otworzył okno arki, które zrobił. (7) I wypuścił kruka, który wylatywał i wracał, aż wyschły wody na ziemi."
600 rok 11 msc 17 dzień
Noe wypuszcza gołębicę pierwszy raz (wraca)
Rdz. 8,8 "Potem wypuścił gołębicę, aby zobaczyć, czy wody opadły z powierzchni ziemi."
600 rok 11 msc 24 dzień
Noe wypuszcza gołębicę drugi raz (wraca z liściem oliwnym)
Rdz. 8,10-11 "(10) A gdy odczekał jeszcze drugie siedem dni, ponownie wypuścił gołębicę z arki. (11) I gołębica wróciła do niego pod wieczór, a oto w dziobie zerwany liść oliwny. Tak Noe poznał, że wody opadły z powierzchni ziemi."
600 rok 12 msc 1 dzień
Noe wypuszcza gołębicę trzeci raz (nie wraca)
Rdz. 8,12 "Odczekał jeszcze drugie siedem dni i wypuścił gołębicę, ale już do niego nie wróciła."
601 rok 1 msc 1 dzień
Wody na ziemi wyschły (zdjęcie przykrycia arki)
Rdz. 8,13 "W sześćset pierwszym roku, w pierwszym miesiącu, pierwszego dnia, wyschły wody na ziemi. Wtedy Noe zdjął przykrycie arki i zobaczył, że powierzchnia ziemi była sucha."
601 rok 2 msc 27 dzień
Ziemia staje się sucha (koniec potopu)
Rdz. 8,14 "A w drugim miesiącu, dwudziestego siódmego dnia tego miesiąca, wyschła ziemia."
I powiedział PAN: Mój duch nie będzie na zawsze się spierał z człowiekiem, bo jest on ciałem. Będzie więc jego dni sto dwadzieścia lat.
Pogląd pierwszy
Fragment ten intepretowany jest na dwa sposoby. Pierwszy, popularniejszy mówi, że chodzi tu o ustalenie maksymalnego wieku człowieka. Innymi słowy, ludzie zgodnie z Bożą decyzją nie będą mogli żyć dłużej, niż 120 lat. Drugi natomiast odnosi się do czasu, jaki miał upłynąć od wypowiedzenia słów przez Boga, aż do potopu. Zatem 120 lat to czas jaki pozostał istotom żywym, zanim zostały zgładzone wodami.
Na korzyść pierwszego poglądu świadczą dwie kwestie:
- Faktycznie po potopie obserwujemy gwałtowny spadek długości lat życia.
- Zgodnie z danymi, jakie posiadamy na temat najstarszych ludzi, długość lat życia człowieka nie przekracza wspomnianych 120 lat.
Przed potopem ludzie żyli blisko tysiąc lat, natomiast już po zaledwie kilku pokoleniach żyli pięć razy krócej. Obecnie średni wiek człowieka nie sięga nawet wspomnianych 120 lat. Psalm 90 ujmuje sprawę dosadnie:
Liczbą naszych dni jest lat siedemdziesiąt, a jeśli sił starczy, lat osiemdziesiąt, a to, co w nich najlepsze, to tylko kłopot i cierpienie, bo szybko mijają, a my odlatujemy.
Gdyby przyjrzeć się udokumentowanym przypadkom długości lat życia najstarszych ludzi na świecie to spotkamy się z uderzającym wręcz dopasowaniem do Bożych słów. Poniżej w tabeli przedstawiono dziesięć najstarszych osób świata (wszystkie stanowią kobiety, które statystycznie żyją dłużej od mężczyzn) według rankingu organizacji GRG (Gerontology Research Group).
Co ciekawe, tylko jedna osoba na świecie przekroczyła 120 lat (dane dotyczącą głównie XX wieku), przy czym istnieją wobec jej wieku kontrowersje.
Gdyby bowiem pominąć ten przypadek, można powiedzieć, że w obecnych czasach nie mamy ludzi, którzy przekroczyliby 120 lat życia, co świadczyłoby na korzyść interpretacji o górnej granicy długości życia człowieka.
Przeciwko powyższej interpretacji świadczy to, że choć wraz z końcem potopu, długość lat życia ludzi zaczęła gwałtownie spadać to jednak wielu z tych urodzonych już po potopie, żyło ponad sztywno ustalone 120 lat. Przykładem może być Abraham, który przeżył 175 lat.
Możliwa jest tutaj odpowiedź, że zmiana ta nie musiała nastąpić od razu, bo w jaki sposób ustalenie wieku miałoby technicznie wyglądać? Synowie Noego po potopie mieli już około stu lat, czy zatem ograniczenie lat życia miałoby dotyczyć także ich? Jednakże, według jednej z teorii z zakresu kreacjonizmu młodej ziemi, wiek ludzi ograniczył się w skutek diametralnych zmian warunków życia, spowodowanych potężnymi, fizycznymi zmianami samej planety. Bóg wywołał potop, a toczące się dalej zmiany spowodowały stopniowy spadek długości lat życia, aż do takiego, jaki Bóg ustalił. Zatem zmiana długości życia nie była natychmiastowa, lecz stopniowa. Należy również zastrzec, że tekst nie mówi nic o tym, kiedy, ani jak szybko ta zmiana miała nastąpić.
Biorąc pod uwagę tezę, którą głosi się dzisiaj, na temat coraz dłuższego życia ludzi, czy to w skutek postępu medycyny, czy też rosnącego standardu życia, wyjaśnienie o górnej granicy życia, przy obecnych danych jakimi dysponujemy, albo zostanie obalone, ponieważ kolejne osoby przekroczą wspomniany wiek, albo też wiek pozostanie w miejscu, co dałoby podstawę do utrzymania tego poglądu.
Pogląd drugi
Druga koncepcja mówi natomiast o tym, że 120 lat to okres od wypowiedzenia słów przez Boga, aż do wykonania sądu i zatopienia świata w wodzie. W takim przypadku żaden problem z długością życia ludzi, którzy przekroczyli wspomniany wiek, nie występuje. Równocześnie, gdyby próbować odczytać Rdz. 8 chronologicznie to wydaje się to bardzo dobrze pasować czasowo (co widoczne jest na linii przebiegu potopu). Najpierw Bóg wypowiada słowa (480 rok życia Noego), potem informuje go o Swoim zamyśle (ok. 520 rok), aż przychodzi wykonanie zapowiedzi (600 rok). Wydarzenia następują w kolejności chronologicznej i pasują do podanych dat.
Pogląd trzeci (Davida Reagana)
Co ciekawe, możliwe jest również dwojakie rozumienie powyższych słów. David Reagan, apologeta zajmujący się tematyką proroctw biblijnych, w książce pt. "Mistrzowski Plan" sprawę ujmuje w taki sposób, jakby oba uzasadnienia były poprawne. Wypowiadając się z pozycji kreacjonizmu na temat zmian, jakie zaszły jego zdaniem po potopie, pisze:
Ziemia przechyliła się względem swojej osi, wskutek czego na biegunach powstały strefy zimna. Jednolita bryła lądu rozstąpiła się, tworząc kontynenty w takiej postaci, jaką znamy (to właśnie dlatego pasują do siebie jak elementy układanki; por. 1Mo 10:25). Ochronna warstwa wokół atmosfery zanikła a promienie ultrafioletowe zaczęły docierać na ziemię, powodując skrócenie życia ludzi do 120 lat, a później do 70.
— David Reagan, Mistrzowski Plan
Przez wspomnienie o siedemdziesięciu latach, Reagan nawiązuje do uprzednio cytowanego Ps. 90. Abstrahując od poprawności tez dotyczących fizycznych przemian planety, Reagan wiąże skutek tych zmian, jakie zaszły z Bożą zapowiedzią dotyczącą ograniczenia długości życia ludzi. Natomiast w tej samej książce, zaledwie kilkanaście stron dalej, wypowiadając się na temat Bożego gniewu pisze następująco:
Bóg okazuje miłosierdzie w gniewie przez to, iż nigdy nie wylewa swego gniewu bez wcześniejszego ostrzeżenia. Sodomę i Gomorę próbował ostrzec za pośrednictwem Abrahama. Ostrzegał ludzi żyjących w czasach Noego, pozwalając, by człowiek ten wzywał ich do upamiętania przez 120 lat. Jonasza oraz Nahuma posłał po to, aby ostrzegli pogańskie miasto Niniwę.
— David Reagan, Mistrzowski Plan
Można co prawda w powyższej wypowiedzi wskazać nieścisłości w stosunku do opisu biblijnego. Zakładając, że Noe faktycznie ostrzegał tych ludzi przed nadchodzącym potopem (sama budowa arki stanowiła ostrzeżenie), to jednak na podstawie linii czasowej przebiegu potopu widoczne jest, że Noe nie mógł tego robić przez 120 lat. Bóg wypowiedział niniejszy wyrok w 480 roku życia Noego, natomiast sam Noe dowiaduje się o tym w latach 520 – 600. Innymi słowy, buduje arkę maksymalnie przez 80 lat i tyle samo czasu mógł mieć, aby ostrzegać innych ludzi. Nie zmienia to jednak sensu wypowiedzi Reagana, że 120 lat to okres od wydania Bożego wyroku, aż do jego wykonania. Ponieważ nie ma tutaj na to miejsca, resztę tez, które pojawiają się w wypowiedzi, pozostawiono bez komentarza.
Podsumowując stanowisko Reagana, zakładając, że autor nie przeczy sam sobie, przedstawia on pogląd, że za Bożymi słowami odnośnie 120 lat kryją się dwie informacje: zarówno skrócenie długości życia wszystkich ludzi jak również wyznaczenie daty potopu. Należy zwrócić uwagę, że Reagan samego poglądu nie uzasadnia, a jedynie sygnalizuje swój pogląd w formie anegdotycznej.
Ponieważ brak jest dodatkowych wskazówek, które pozwoliłyby jednoznacznie rozstrzygnąć sprawę, werdykt pozostaje w gestii czytelnika.
Potop rozpoczął się w sześćsetnym roku życia Noego, w drugim miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca i skończył się w sześćset pierwszym roku, w drugim miesiącu, dwudziestego siódmego dnia tego miesiąca.
Zatem potop trwał dokładnie rok i 10 dni (co według rachuby Mojżesza należy rozumieć jako 370 dni).
Obecnie Ararat to masyw górski, który znajduje się na terytorium Turcji i zajmuje powierzchnię ok. 1000 km². Składa się on z dwóch szczytów: Wielkiego – 5137 m n.p.m. i Małego 3896 m n.p.m. Wielki Ararat wznosi się ponad 3000–4400 metrów względem otaczających górę równin. Jest to wysokość względna większa niż w przypadku Mount Everestu.
Fakt ten może tłumaczyć, dlaczego arka osiadła na szczycie góry w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca, a dopiero po blisko dwa i pół miesiąca później, z początkiem dziesiątego miesiąca, ukazały się szczyty gór. Narracja wydaje się opisywać tereny widoczne względem arki i wierzchołka góry. Równiny wokół góry znajdują się obecnie na wysokości ok. 700-2100 m n.p.m., czyli same w sobie są zlokalizowano bardzo wysoko i otoczone są niższymi pasmami górskimi.
Podnóża szczytu "Wielki Ararat" Należy pamiętać, że opis biblijny dotyczy ziemi sprzed potopu, a zatem dotyczy stanu ziemi sprzed potężnych zmian geologicznych, które wówczas zaszły. Należy podkreślić, że obecne masywy górskie mogą się różnić w diametralny sposób od tych, które opisuje Biblia. Jednak, co ciekawe, nawet obecne ukształtowanie terenu zdaje się bardzo dobrze pasować do opisu biblijnego.
Istnieje teza, że ponieważ wyłącznie Noe i jego bezpośredni potomkowie przeżyli potop, to można stwierdzić, że cała ludzkość pochodzi od Seta, który w prostej linii jest praojcem Noego. Innymi słowy, wszyscy potomkowie, zarówno Kaina, Abla oraz innych synów Adama, których miał po Secie (), zginęli w wyniku potopu. Stwierdzenie to jest o tyle uprawnione, o ile utrzyma się zastrzeżenie, że mówimy o potomkach według linii męskiej. Należy podkreślić, że Biblia w żaden sposób nie określa, od kogo wywodziła się żona Noego, jak również żony synów Noego. Nie ma zatem podstaw, by twierdzić, że wszyscy ludzie, którzy urodzili się po potopie, nie dziedziczyli genów ze strony matek w innej linii, niż linia Seta, syna Adama.
Rozpoczął się z dniem spuszczenia deszczu, w 600 roku, w 2 miesiącu, 17-go dnia życia Noego, a zakończył umownie w momencie, gdy całe błoto wyschło, ziemia utwardziła i możliwe było opuszczenie arki, w 601 roku, w 2 miesiącu, 27-go dnia tego miesiąca. Trwało to dokładnie 370 dni.
Kataklizm przeżyło jedynie osiem osób.
Chodzi o Noego, jego żonę, trzech jego synów oraz trzy żony jego synów. Potwierdza to nie tylko Księga Rodzaju () ale również apostoł Piotr, który traktuję relację biblijną w dosłowny sposób:
Niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego raz oczekiwała Boża cierpliwość, kiedy budowano arkę, w której niewiele, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę.
| Ranking światowych "superstulatków" wg organizacji GRG , źródło, [dostęp: 11.11.2022] |
| Milova, Elena, "Valery Novoselov: Investigating Jeanne Calment's Longevity Record", Life Extension Advocacy Foundation , źródło, [dostęp: 11.11.2022] |
| Hopper, Tristin, "History's oldest woman a fraud? Russian researchers claim 122-year-old Jeanne Calment was actually a 99-year-old imposter", National Post , źródło, [dostęp: 11.11.2022] |
| Zak, Nikolay, "Evidence that Jeanne Calment died in 1934, not 1997", Rejuvenation Research , źródło, [dostęp: 11.11.2022] |
| Reagan D., Mistrzowski Plan, Oficyna Wydawnicza Słowo i Życie, Warszawa 1995, s. 82 |